میراث مکتوب – دربارۀ رفتار عاشق و معشوق با یکدیگر، به ویژه در فرهنگ و ادبیّات ایران، کمتر بحثی شده است. علت عمده‌اش شاید این باشد که عشق، به رغم حضور هیبت انگیز آن در بخش اعظم ادبیّات و مخصوصا شعر فارسی، در زندگی واقعی ما ایرانیان کمتر به رسمیّت شناخته شده است. حتی در ادبیّات هم عشق عمدتاً چهره‌ای جامعه‌ستیز و خردگریز و اندوه بار داشته و ناصیۀ شرمسارش همیشه آماج داغ نصیحت و ملامت بوده است.
تصویری که در سنت ادبی ما از عاشق ترسیم شده است غالبا تصویری است تأسف آور: انسانی زردروی و بیمارگون، گوشه گیر و در خود فرو رفته، و مردم گریز و خردستیز و خودآزار. راستی چرا؟ به گمانم برای این که ایرانیان از ابراز عشق در عرصۀ علنی اجتماع محروم بوده اند. پس عشق را از فضای واقعی زندگی به دنیای مجازی شعر و ادب و عرفان تبعید کرده اند.
ادامه این مطلب نوشته محمد دهقانی را که در ارج نامه دکتر محمدعلی موحد منتشر شده است بر روی فایل زیر بخوانید.
یادآور می شود مجموعه مقالات با قافلۀ شوق (ارج نامۀ استاد محمدعلی موحد) به اهتمام محمد طاهری خسروشاهی از سوی انتشارات ستوده به چاپ رسیده است.
اخبار مرتبط
…………………………………………………
ابراهیم پورداود و رستخیز ایران در جنگ اول جهانی
در حُسنِ کار موحد و نقدِ ابن عربی
بازبینی مکتوبات مولانا جلال الدّین بلخی رومی و نقد نقدهای آن
مقبرة الشعرا و سابقۀ تاریخی آن
ترجمه منظوم سخنان حضرت محمد (ص)
خاتم و نقش پیدا و پنهان آن در بیتی از حافظ
بررسی جایگاه شناسانه حافظ و مولوی در ارتباط با محیط اجتماعی
نمونه ای نادر از سنجش زمان در کتاب هفتم دینکرد
