میراث مکتوب – در هم آمیختن اشعار شاعران، معظلی است که از قدیم ترین زمان ها تاکنون وجود داشته است و به نظر می رسد هیچ گاه دست از سر شعر فارسی برنخواهد داشت.
اوایل می پنداشتم که این امر مختص دنیای قدیم است و به دلیل نبود ارتباطات و فاصلۀ اهل ادب از یکدیگر و تکیه بر مسموعات و نقل های نامعتبر یا نسخه های پریشان و کاتبان بی دقت اتفاق می افتاده است، اما در عصر حاضر با همۀ گستردگی ارتباطات، این مشکل هنوز گریبان شعر فارسی را رها نکرده و پیچیده تر هم شده است و آشفته بازاری است شبکه های اجتماعی که نپرس! ما را اکنون با مشکلات دنیای جدید کاری نیست. در همان حالی که رباعی فارسی با معضل رباعیات سرگردان دست و پنجه نرم می کند و پژوهشگران می کوشند که راهی برای گشودن این گره بیابند، از گوشه ای دیگر، طرفه تر، چهره می نماید و گره بر دست و پای خوانندگان کتاب های شعر می بندد.
متن کامل این نوشتار تألیف سید علی میرافضلی که در شمارۀ 66 – 67 دوماهنامۀ تخصصی گزارش میراث، دوماهنامۀ تخصصی اطلاع رسانی در حوزۀ نقد و تصحیح متون، نسخه شناسی و ایران شناسی (دورۀ دوم، سال هشتم، شمارۀ پنجم و ششم، آذر – اسفند 1393) منتشر شده است اینجا بخوانید