میراث مکتوب- دیوان عبدالمجید تبریزی، از سخنوران گمنام آذربایجان در سده هشتم هجری و معاصر حافظ، به اهتمام دکتر علیرضا قوجه‌زاده و از سوی انتشارات مولی (آیدین) در تبریز منتشر شد.
عبدالمجید تبریزی، سرایندۀ کمترشناخته شده اهل آذربایجان در سدۀ هشتم هجری است که اطلاعات چندانی از زندگی وی در دست نیست. همین قدر دانسته است که در حدود 699 ق. در تبریز زاده شده و احتمالاً در فاصلۀ سالهای 757 تا 768 ق. درگذشته است.
آنچه از اشعار عبدالمجید تبریزی برمی‌آید، این است که به زراعت مشغول بوده و در 55 سالگی به سفر حج مشرف شده و در بازگشت از زیارت خانۀ خدا، به شیراز رفته و مدتی را در آنجا گذرانده است.
وی در قالب‌های شعری قصیده، غزل، ترکیب‌بند، قطعه، مثنوی و رباعی طبع‌آزمایی کرده و مفاهیم است و موضوعات متعددی، از جمله حمد خدا، نعت پیامبر اکرم(ص)، عشق، عرفان، پند و اندرز، و حکمت، درونمایۀ اشعار او را تشکیل می دهند.
عبدالمجید تبریزی در قصیده‌سرایی، پیرو شاعرانی چون عنصری، انوری، ظهیر فاریابی، و در غزلسرایی، متتبّع غزل‌های سعدی است.
دکتر علیرضا قوجه‌زاده، مصحح دیوان عبدالمجید تبریزی، اخیرا مقاله‌ای نیز در مجلۀ دانشکده ادبیات دانشگاه تبریز در معرفی عبدالمجید منتشر کرده است.