میراث مکتوب – یکی از گنجینه های گرانبهای ادب فارسی، منظومۀ غنایی است. به گونه ای که شاید بتوان گفت که هیچ شاخه ای از اشعار روایی و داستانی فارسی، جذاب تر و پرکشش تر از قصه های عشقی و منظومه های عاشقانه نیست.
یکی از این منظومه های عاشقانه، منظومۀ دلکش و پریوش است. این منظومه سرودۀ میرزا عبدالوهاب ایرانپور متخلص به گلشن است که تنها دست نوشتۀ باقی مانده از آن، نسخه ای است که به خط سراینده کتابت گردیده است.
درون مایۀ اصلی این داستان عشق شاهزادۀ کابلستان (دلکش) به شاهزادۀ چین (پریوش) است که با دیدن تصویر پریوش، دلباختۀ او می شود. در خلال این داستان، عشق شاهزاده فیروز نیز گنجانده شده است. قدرت توصیف سراینده، توصیف صحنه های رزم و بزم، وصف زیبایی دلکش و پریوش، آمیختگی رزم و بزم و آرایه های ادبی به کار رفته در اثنای این اثر، درخور توجه و تأمل است.
میرزاعبدالوهاب ایرانپور، دلکش و پریوش، مقدمه و تصحیح: مریم محمودی، احمدرضا یلمه ها، تهران، چشمه، قطع: رقعی، 144 صفحه، بها: 140000 ریال، 1397.
