میراث مکتوب- آثاری که در ادبیات فارسی از آنها با عنوان تذکرة الشعراء و یا به اختصار تذکره یاد می‌شود از مهمترین منابع در شناخت احوال شاعران زبان فارسی و اوضاع فرهنگی و اجتماعی است. مؤلفان این گونه آثار علاوه بر پرداختن به شرح حال شاعران، منتخباتی نیز از اشعار آنان فراهم آورده و از این جهت در حفظ آثار ادبی ادوار مختلف سهم عمده‌ای بر عهده داشته‌اند.
تذکره خیرالبیان تالیف ملک شاه حسین بن غیاث الدین محمد بهاری سیستانی یکی از این آثار است که با همه اهمیتی که برای تحقیق در زبان و ادب فارسی داشته تاکنون به طبع نرسیده بود.
تذکرۀ خیر البیان تذکره‌ای دو جلدی و مشتمل بر دیباچه، مقدمه، دو فصل، خاتمه و ختم خاتمه است. این تذکره در سال 1036ق به قلم ملک شاه حسین بن غیاث‌الدین محمد بهاری سیستانی تألیف گردیده است و اطلاعات ارزشمندی دربارۀ شعر فارسی از ابتدا تا زمان مؤلف در اختیار خوانندگان قرار می‌دهد.
ملک شاه حسین سیستانی یکی از شاهزادگان صفاری سیستان است که به گفتۀ خود او نسبش به عمرو لیث صفاری می‌رسد. او در نیمۀ دوم سدۀ دهم و نیمه اول قرن یازدهم می‌زیسته است. کتاب تذکرۀ خیر البیان و کتاب احیاء الملوک دو اثر ارزنده به جا مانده از این شاهزاده سیستانی است.
تذکرۀ خیر البیان تذکره‌ای است عمومی در شرح احوال ادیبان و شاعران از رودکی تا زمان مؤلف و بخش خاتمۀ آن به سبب پرداختن به شرح احوال معاصران مؤلف از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.
این تذکره به تازگی با تصحیح عبدالعلی اویسی کهخا از سوی دانشگاه سیستان و بلوچستان چاپ و منتشر شده است.