میراث مکتوب – از روزگار زندگی ناصرخسرو تا نگارش کهن‌ترین دستنویس برجای مانده از دیوان وی نزدیک به سه سده فاصله افتاده است. کهن‌ترین گلچین دیوان او نگاشتۀ ۷۱۲ – ۷۱۴ قمری است که در چاپ مینوی – محقق (۱۳۵۳) با نشانۀ «س» به کار رفته است. دستنویس کامل دیوان این سراینده در ۷۳۶ قمری نگاشته شده است. پیداست که در درازای این سه سده دست خوردگی‌ها و تحریف‌های فراوانی در استنساخ سروده‌های وی روی داده است؛ به ویژه که در زبان این سراینده برخی واژه‌ها و ساخت‌های نحوی دیده می‌شود که به همراه پاره‌ای از ویژگی‌های مربوط به سبک فردیِ وی، فهمِ متن دیوانش را برای بسیاری از خوانندگان و رونویسگران، بیش و کم دشوار کرده است؛ بنابراین به درستیِ ضبط های کنونی دیوان وی، چه چاپ نصرالله تقوی (۱۳۰۷) چه چاپ مجتبی مینوی و مهدی محقق (۱۳۵۳)، نمی‌توان یکسره اعتماد کرد، بلکه اعتبار آن‌ها را در بسیاری از موارد باید در گروِ آن دانست که شواهدی از سروده‌های شاعر یا سخنوران هم سرزمین و هم روزگارش تأییدشان کند؛ از همین روی برخی پژوهشگران با آگاهی از واقعیت گفته شده، یادداشت‌هایی نگاشتند و با گمانه زنی های پذیرفتنی یا استدلال‌های منطقی و همخوان با شیوه سخن‌پردازیی ناصرخسرو، توانستند گره برخی از بیت‌های دیوان او را بگشایند و لغزش مصححان را در کار تصحیح بازنمایند و یا درستی و نادرستی پاره ای از نسخه بدل‌ها را نشان دهند.
متن کامل مقاله «تصحیح بیت‌هایی از دیوان ناصرخسرو» نوشته وحید عیدگاه طرقبه‌ای که در شماره ۵ و ۶ فرهنگ‌نویسی منتشر شده است با کلیک بر روی گزینه دریافت فایل مطالعه کنید.
متن کامل مقاله «تصحیح بیت‌هایی از دیوان ناصرخسرو» نوشته وحید عیدگاه طرقبه‌ای که در شماره ۵ و ۶ فرهنگ‌نویسی منتشر شده است با کلیک بر روی گزینه دریافت فایل مطالعه کنید.