میراث مکتوب- اَبوالنَّجم احمد بن قوس بن احمد منوچهری دامغانی (در گذشته به سال ۴۳۲ هجری) معروف به منوچهری شاعر ایرانی سدهٔ پنجم هجری اهل دامغان بود. او را شاعر طبیعت خوانده‌اند. تخلص خود را از نام نخستین ممدوح خود فلک‌المعالی منوچهر بن قابوس بن وُشمگیر پنجمین حکمران زیاری گرفته است. بازتاب عناصر طبیعی نظیر رنگ، صوت و عناصر بویایی در آثار منوچهری چشمگیر است. هرچند منوچهری اولین سراینده ایرانی نیست که از سرایندگان عرب متأثر شده، با وجود این، شاید در میان سرایندگان فارسی‌زبانِ پیش از خود یا معاصرانش هیچکس به اندازهٔ او از ادبیات عرب تأثیر نپذیرفته باشد.
این تصحیح پس از بررسی حدود ۸۰ دستنویس، براساس شش دستنویس اصلی و شش دستنویس فرعی و با استفاده از ده‌ها جنگ و جنگ‌واره انجام شده و کوشش مصحح بر آن بوده که با حفظ صورت اصیل ابیات و کنار نهادن صورت‌های آسان‌شده نسخ متاخر برای نخستین‌بار چاپی منقح و تصحیحی علمی و انتقادی از دیوان منوچهری به دست دهد.
در مقدمه به شرح حال سراینده، معرفی ممدوحان و مسائل مربوط به تصحیح متن پرداخته شده و در تعلیقات، شرح دشواری‌های ابیات و توضیح درباره جای‌ها، کسان، ممدوحان و سال سرایش اشعار و پاره‌ای از نکات مربوط به تصحیح ابیات آمده است.
دیوان منوچهری دامغانی با تصحیح راضیه آبادیان از سوی بنیاد موقوفات دکتر محمود افشار با همکاری انتشارات سخن در ۱۱۰۷ صفحه و با قیمت ۱ میلیون و ۳۵۰ هزار تومان منتشر شده است.
منبع: ایبنا