میراث مکتوب – داشتن متون پیراسته از اغلاط الزام جدی تحقیق های ادبی است چرا كه بدون برخورداری از متونی صحیح، عملاً در حوزه های دیگر تحقیقات ادبی همچون فرهنگ نویسی و نقد متون و غیره نیز نمی توان آثاری دقیق و معتبر در دسترس جامعه علمی قرار داد.
در این میان تصحیح متون قدیمی تر اهمیتی دوچندان دارد. چرا كه این دست متن ها به دلیل برخورداری از واژگان كهنه و ناشناخته و زبان و نحو و صورخیال خاصی كه امروزه برای مخاطب چندان آشنا نیست بیشتر مورد تغییر و تحریف قرار گرفته اند و از طرفی بررسی و تصحیح متن های قرون بعد، بدون شناخت متن های كهنه تر عملاً امكان پذیر نیست. اثیرالدین اخسیكتی از قصیده سرایان قرن ششم هجری است كه دیوان او تنها یكبار توسط ركن الدین همایون فرخ در سال 1337 تصحیح علمی شده است. متاسفانه به دلیل بی دقتی مصحح و عدم استفاده او از نسخه قدیمی موجود از دیوان این شاعر، سرتاسر دیوان پر است از اغلاط و اشتباهات و ارجاع به این متن خالی از خللی نخواهد بود. در این مقاله كوشیده شده است تا بعضی از اغلاط این دیوان مشخص شود و صورت صحیح آن با تكیه بر شواهد و دلایل ارائه گردد.
متن کامل این مقاله که در فصلنامۀ متن شناسی ادب فارسی (سال هفتم، شماره 2، تابستان 1394) منتشر شده است اینجا بخوانید.