میراث مکتوب – در میدان گسترده ادبیات فارسی، بزرگانی مانند میرزایف و براگینسكی و سعید نفیسی، پیش از سایر پژوهشگران، دربارۀ اشعار رودكی (پدر شعر پارسی) پژوهش كردند. آنان با تأمل های شایسته خود در جمع آوری اشعار رودكی، زمینه را برای پژوهش های دیگر درباره شعر این شاعر فراهم كردند.
با توجه به نقل بسیاری از اشعار رودكی در فرهنگ های لغت و دسترسی نداشتن این بزرگان به برخی از این فرهنگ ها، همچنین وجود ابیات نو، ضبط های متفاوت و انتساب های برخی ابیات رودكی به شاعران دیگر و برعكس، یكی از این فرهنگ های لغت در این پژوهش بررسی می شود. این اثر، فرهنگ شرح بحر الغرائب یا لغت حلیمی است. نگارندگان با استفاده از دو نسخۀ خطی این فرهنگ، به متن كامل تری از آنچه علامه نفیسی استفاده كرده است، دست یافته اند. در این پژوهش با نقل برخی از این شواهد، سه بیت تازه منسوب به رودكی معرفی خواهد شد و با تكیه بر فرهنگ نامبرده، درباره انتساب برخی از ابیات به این شاعر، در تصحیح های مختلف از دیوان او، بحث می شود.
متن کامل این مقاله نوشتۀ زهرا نصیری شیرازی، نصرالله امامی و سجاد دهقان را که در مجله متن شناسي ادب فارسي ، سال دهم، شماره 4 منتشر شده است اینجا بخوانید.