میراث مکتوب – شاهنامه حکیم توس، دایرهالمعارف بزرگی است که فرهنگ و تاریخ کهن ایران زمین را در بردارد. یکی از هزاران مفاهیم ارزشمند معنوی که در این اقیانوس فراخ گستر و ژرف عمق به زیبایی و شیوایی موج می زند، نیایش پروردگار یگانه است. بازتاب گسترده این کردار معنوی در شاهنامه نشان از آن دارد که نیایش همچون خداجویی، از نخستین روزگاران شکل گیری تمدن بشری کرداری پسندیده و همراه با باور و اعتقاد در فرهنگ مردم ایران زمین بوده است. با تاملی در شاهنامه به روشنی دریافت می شود که نیایش یکی از مستحکم ترین پناهگاه های خداجویان، خردمندان، پهلوانان و پادشاهان و وسیله مقابله با جادوگری ها و بداندیشی ها و ترفندهای دشمن است. نیایش های شاهنامه به گونه ای درس خداشناسی می دهند و اغلب برای طلب نیازهای عمومی و منافع ملی و رستگاری معنوی به کار می روند نه برای منافع شخصی. این کردار معنوی، آدمی را به منبع اصلی قدرت وصل می کند و نیاز او را هر چند که انسانی تمام عیار چون رستم باشد و یا پادشاهی آرمانی، قدرتمند و با خرد و هنر چون کی خسرو، نشان می دهد.
در این پژوهش نیایش های شاهنامه از جنبه های گوناگون همچون: نوع خواسته ها در نیایش، نیایشگران به تفکیک شخصیت ها و … بررسی می‌شود.آنچه در بالا مطالعه کردید چکیده مقاله «بررسی نیایش های شاهنامه فردوسی» نوشته موسی پرنیان و مهناز ولی‌بیگی است که در شماره ۵۳ فصلنامه متن پژوهی ادبی به چاپ رسیده است.\
در این پژوهش نیایش های شاهنامه از جنبه های گوناگون همچون: نوع خواسته ها در نیایش، نیایشگران به تفکیک شخصیت ها و … بررسی می‌شود.آنچه در بالا مطالعه کردید چکیده مقاله «بررسی نیایش های شاهنامه فردوسی» نوشته موسی پرنیان و مهناز ولی‌بیگی است که در شماره ۵۳ فصلنامه متن پژوهی ادبی به چاپ رسیده است.\
متن کامل مقاله را در فایل پایین مشاهده کنید.