میراث مکتوب- محمدرضا شفیعی‌کدکنی، نویسنده، ادیب، پژوهشگر، شاعر و استاد دانشگاه شنبه ۴ اسفندماه ۱۴۰۳ در شب دانشکده ادبیات و علوم انسانی که به مناسبت ۹۰ سالگی این دانشکده، از سوی دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران و مجله بخارا برگزار شد، گفت: غیر از شرمندگی بسیار هیچ چیز به ذهنم نمی‌رسد که عرضه کنم، من به اینجا آمده‌ام تا شماها را ببینم. من از همه شما استادان محترم و دانشمندان بزرگ مملکت عذر می‌خواهم و از همه کسانی که اظهار لطف کردند، تشکر می‌کنم.
وی با اشاره به اهمیت نهاد دانشکده ادبیات دانشگاه تهران افزود: ما در آستانه ۹۰ سالگی دانشکده ادبیات و یکی از بزرگترین نهادهای ایران در دوران جدید قرار داریم و شما همه بهتر از من می‌دانید که این دانشکده تقریباً بخش اعظم مفاخر ایران را به عنوان استاد یا دانشجو در خود جای داد که ایران همیشه به آنها افتخار خواهد کرد.
شفیعی‌کدکنی بیان کرد: نود سال پیش امثال بدیع‌الزمان فروزانفر، ملک‌الشعراء بهار و بسیاری از استادان دیگر که مفاخر فرهنگی ما هستند، در دانشکده ادبیات و علوم انسانی تدریس می‌کردند و استاد بودند. برای همه آنها احترام قائلیم و آنها را ستایش می‌کنیم.
وی گفت: من ظاهراً مدتی است که به دانشکده نرفتم ولی در لغت‌نامه دهخدا کلاس‌هایم را ترک نکردم و روزهای سه‌شنبه به کلاس می‌روم و تدریس می‌کنم. من بیشتر دلتنگ دانشجویان خودم و همکاران خودم هستم. امیدوارم با تمام ناتوانی جسمی به دانشکده بروم و کلاس‌ها را دایر کنم و از حضور دانشمندان، استادان و دانشجویان بهره ببرم.
شفیعی کدکنی افزود: ما استادان بزرگی در دانشکده ادبیات در حد استاد فروزانفر داشته‌ایم و همه نوادر دهر و چهره‌های مایه افتخار فرهنگ ملی ما بودند. در صدر آنها بدیع‌الزمان فروزانفر است، من افتخار شاگردی او را داشتم و بیشترین بهره را به عنوان یک شاگرد از حضور او بردم. اکنون علی رواقی از همکلاسی‌های آن زمان در این جمع حضور دارد. ما جمعی عاشق دکتر فروزانفر بودیم. او از در شرقی که وارد می‌شد، از او استقبال می‌کردیم و تدریس استاد از همان دم در شروع می‌شد، او یک لحظه از وقت دانشجو را هدر نمی‌داد. بهترین ساعات عمر ما ساعاتی بود که در خدمت او بودیم.
منبع: ایبنا