میراث مکتوب- دکتر اکبر ایرانی، مدیرعامل مؤسسۀ پژوهشی میراث مکتوب، یک سال پس از درگذشت زنده‌یاد دکتر طهمورث ساجدی، در یادداشتی کوتاه که در روزنامۀ اطلاعات به چاپ رسیده، یاد این استاد ادبیات تطبیقی را گرامی داشته است.
دکتر طهمورث ساجدی، زبانشناس و استاد زبان و ادبیات فرانسه، در آخرین شب سال ۹۷ درگذشت. شنیدن خبر فوت دوست نازنین، مهربان و خوشرویی که سال‌هاست او را می‌شناسی و از همصحبتی او همیشه لذت می‌بردی، بسیار تلخ و دردناک و بهت‌آور است.
وی در مطالعات ایرانشناسی در اروپا به ویژه فرانسه کم‌نظیر بود. برخی شرق‌شناسان را که خدمات بسیار کرده و برخی دیگر را که جاسوس بوده‌اند خوب می‌شناخت. مقالات پژوهشی بسیاری از او در صفحه رخ نمای دانشگاه تهران فهرست شده که نشان‌دهنده عمق اطلاعات و وسعت تحقیقات اوست.
تواضع و فروتنی او چنان بود که به منزل استاد روشن می‌رفت و او را برای شرکت در نشست‌ها و همایش‌ها همراهی می‌کرد. در جلسات ماهانۀ میراث مکتوب شرکت می‌کرد و گاه اطلاعات تازه‌ای از نشست‌ها و مقالات خود می‌داد. چند ماه پیش مژده داد که استاد سمیعی گیلانی مقاله‌ای از او خواسته و به ایشان گفته که به میراث مکتوب تشریف بیاورند و مقاله را دریافت کنند. پس از آن، استاد سمیعی هرماه در جلسات آبگوشت‌خوران میراث مکتوب با اهل علم شرکت می‌کردند.
درست است که از مرگ گریز و گزیری نیست و همه این شعر حافظ را زمزمه می‌کنیم که: «این جان عاریت که به حافظ سپرد دوست / روزی رخش ببینم و تسلیم وی کنم» و «کل نفس ذائقة الموت»، اما مرگ چنین مردانی که از شمار دو چشم یک نفر هستند، اما در شمار خرد و خردمندان هزارانند؛ ثلمه و ضایعه‌ای جبران‌ناپذیر است و همیشه در خاطره‌ها می‌ماند.
دکتر ساجدی، متولد ۱۳۳۰ در انزلی بود و در دانشگاه پل والری شهر«مون پلیه» فرانسه در رشتۀ زبان و ادبیات فرانسه تحصیل کرده و دکترای خود را در رشته ادبیات تطبیقی در سال ۱۳۶۶ به پایان برده بود. از آثار ساجدی می‌توان به کتاب: از ادبیات تطبیقی تا نقد ادبی، ادبیات تطبیقی، ایرانشناسی و خاورشناسی، تاریخ ایرانشناسی در فرانسه، تحلیلی از دستاوردهای پژوهشی تا سال‌های اخیر و… اشاره کرد.
ساجدی از اوایل دهۀ ۸۰ در گروه زبان و ادبیات فرانسه دانشگاه تهران مشغول تدریس بود و با ایران‌شناسان و نیز انجمن ادبیات تطبیقی ایران همکاری داشت.
حضور گرم و صمیمی او در مؤسسۀ میراث مکتوب، همیشه دلنشین بود و جای او برای همیشه خالی ماند و یادش در حافظه‌ها و خاطره‌ها زنده خواهد ماند. فقدان اندوه‌بار او را به خانواده محترم و دوستان و همکاران و جامعه علمی ایران تسلیت می‌گویم و برای روح او آرامش ابدی آرزو دارم.