میراث مکتوب – سعید مهدوی فر در شماره ۴۹ دوماهنامه تخصصی گزارش میراث در مطلبی با عنوان «اختر دانش» در شعر خاقانی، سبک شعری خاقانی در قصیده سرایی را بررسی کرده است.
مهدوی فر در بخشی از این مقاله می نویسد: افضل الدین بدیل خاقانی شروانی را باید یکی از شاعران طراز اول و صاحب سبک ادب پارسی دانست که قصیده سرایی را به پایگاهی بلند رسانده است. اساساً شهرت و توان شاعری خاقانی بازبسته به سرودن قصایدی استوار و پرفخامت است که کسی جز او توان سرایش آن را ندارد. پشتوانۀ فرهنگی سترگ و گونه گون شاعر از یک سو و تخیل سرشار و حس نوجویی او از سوی دیگر سبب شده است تا قصاید خاقانی نمونه ای بدیع از هنری متعالی و عالمانه باشد؛ گویا او جز توجه به این دو جنبۀ سخن، نه در فکر مراعات حال عموم خوانندگان بوده و نه در فکر داوریهای متعهدانۀ منتقدان. پنداری خود خواسته است شعرش در این دو جنبه به کمال برسد؛ خود خواسته است که در بارگاه سخنش همگان را بار نباشد.
متن کامل این مقاله را در فایل زیر مشاهده کنید.
مهدوی فر در بخشی از این مقاله می نویسد: افضل الدین بدیل خاقانی شروانی را باید یکی از شاعران طراز اول و صاحب سبک ادب پارسی دانست که قصیده سرایی را به پایگاهی بلند رسانده است. اساساً شهرت و توان شاعری خاقانی بازبسته به سرودن قصایدی استوار و پرفخامت است که کسی جز او توان سرایش آن را ندارد. پشتوانۀ فرهنگی سترگ و گونه گون شاعر از یک سو و تخیل سرشار و حس نوجویی او از سوی دیگر سبب شده است تا قصاید خاقانی نمونه ای بدیع از هنری متعالی و عالمانه باشد؛ گویا او جز توجه به این دو جنبۀ سخن، نه در فکر مراعات حال عموم خوانندگان بوده و نه در فکر داوریهای متعهدانۀ منتقدان. پنداری خود خواسته است شعرش در این دو جنبه به کمال برسد؛ خود خواسته است که در بارگاه سخنش همگان را بار نباشد.
متن کامل این مقاله را در فایل زیر مشاهده کنید.