میراث مکتوب- دبیرکل کمیسیون ملی یونسکو- ایران، از قرار گرفتن نام ابونصر فارابی و عطار نیشابوری در فهرست گرامیداشت کمیسیون ملی یونسکو خبر داد.
حجتالله ایوبی با اشاره به بزرگداشت شیخ شهابالدین سهروردی و گرامیداشت هزاروهفتصدوپنجاهمین سالروز تأسیس دانشگاه جندیشاپور از سوی کمیسیون ملی یونسکو در سالی که گذشت عنوان کرد: هر دوسال یکبار کشورها میتوانند دو شخصیت برجستۀ خود را که تولد و وفات آنان در مضربی از ۵۰ است به یونسکو معرفی کنند و بزرگداشت این شخصیتها برگزار شود. پس از بررسی گروههای کارشناسی در نهایت دو شخصیت ابونصر فارابی و عطار نیشابوری برای معرفی به یونسکو به منظور درج در فهرست گرامیداشت انتخاب شدند.
دبیرکل کمیسیون ملی یونسکو- ایران اظهار داشت: ابونصر فارابی از مفاخر ایران در علوم زبان و ریاضیات و کیمیا و هیات و موسیقی و طبیعیات و الهیات و علوم مدنی و فقه و منطق بوده است.
بزرگداشت این نابغه اندیشمند که در سراسر عمر در راستای پیوند و تلفیق دین و فلسفه در تاریخ اندیشه اسلامی تلاش کرد اتفاقی بزرگ است و خرسندیم نام معلم ثانی در فهرست گرامیداشت یونسکو قرار گرفت.
ابونصر محمد بن محمد بن طارخان بن اوزلوغ فارابی از بزرگترین فلاسفه و دانشمندان ایرانی عصر طلایی اسلام است که در علم، فلسفه، منطق، جامعهشناسی، پزشکی، ریاضیات و موسیقی تخصص داشت. فارابی به مکتب نوافلاطونی تعلق داشت که سعی داشتند تفکرات افلاطون و ارسطو را با الهیات توحیدی هماهنگ کنند و در فلسفه اسلامی نیز از جمله اندیشمندان مشایی محسوب میشود. فارابی شرحهای ارزشمندی بر آثار ارسطو نگاشته و به سبب همین او را معلم ثانی خواندهاند. برگرداندن آٍثاری از به زبان لاتین به شهرت وی در مغرب زمین انجامید.
ایوبی در ادامه با اشاره به جایگاه رفیع عطار نیشابوری و قرار گرفتن نام این عارف و شاعر نامی ایران در فهرست گرامیداشت یونسکو عنوان کرد: جای خرسندی است که نام عطار که عمر خود را در سده شش و هفت قمری در راه سیر سلوک گذاشت در این فهرست قرار گرفته و شاهد برپایی بزرگداشت این عارف و شاعر نامآور ایران هستیم.
وی با اشاره به قدرت هویتسازی مشاهیر برای هر منطقه و کشور، تاکید کرد: برنامههای متنوعی در بزرگداشت ابونصر فارابی و عطار نیشابوری در دست خواهد بود که بهزودی اعلام میشود.
فریدالدین ابوحامد محمد عطار نیشابوری مشهور به شیخ عطّار نیشابوری از عارفان، صوفیان و شاعران ایرانی سترگ و بلندنام ادبیات فارسی در پایان سدهٔ ششم و آغاز سدهٔ هفتم است که به هنگام حملهٔ مغول به قتل رسید.
منبع: ایرنا