میراث مکتوب- در سال ۱۹۲۰ جوان ژاپنی کوشایی پس از حدود شش سال تحصیل در ایالات متحده آمریکا به میهنش بازگشت. ایران پژوهان ژاپنی اتفاق نظر دارند که با بازگشت وی ایران شناسی / پژوهی به معنای خاص کلمه در ژاپن آغاز شد. نام او شیگه روآراکی بود. آراکی در دانشگاه کلمبیا در نزد ای.وی..یلیام جکسون، ایران پژوه نامور، درس خوانده بود. خود نیز سالها در دانشگاه سلطنتی توکیو به تدریس پرداخت. وی مجموعه کامل رباعیات خیام را از متن اصلی به زبان ژاپنی برگرداند و کتابی درباره فرهنگ و ادب ایران، که متضمن شرح سیر تاریخی زبان های ایرانِ پیش از اسلام و زبان و ادب فارسی پس از اسلام، از دوره هخامنشی تا دوره تیموری بود، به زبان ژاپنی تألیف کرد.
به نظر می آید که در گذشت زودهنگام آراکی، و شاید عوارض مربوط به دوره ارتش سالاری ژاپن و نیز جنگ جهانی دوم، روند ایران پژوهی را در ژآپن اندکی کُند کرد.اما در همان دوره بازگشت دو جوان دیگر ژاپنی، آتسواوجی آشیکاگا و ری ایچی گامو، به میهنشان سبب شد که رشته بسیار نازک ایران پژوهی نگسلد.
بی شک، در سراسر سده بیستم میلادی، ژاپنی ها در شناسایی پژوهشی، تحلیلی و بی واسطه تمدنها، فرهنگها، زبانها و کشورهای دیگر دقت و کوشایی خاص و گاه وصف ناپذیری داشته اند. بر اساس تحقیقات، از دهه سوم سده بیستم میلادی تا پایان دهه نخست سده بعد، دست کم، ۳۸۲ ژاپنی در این حوزه آثاری را پدید آورده اند که بخشی از این آثار به شکل کتابها یا کتابچه هایی در انتشارات دانشگاهی و پژوهشگاهی یا در نشر عمومی در دسترس مخاطبان خاص و عام قرار گرفته است. علاوه بر این، سنت مجله های پژوهشی در این کشور، شاید قدیمی تر از اغلب کشورهای آسیایی، در نشر آثار ایران پژوهان ژاپنی نقش عمده ای داشته است. به نظر می آید از آغاز سده بیستم میلادی تا آغاز سده بعد، ایران پژوهان ژاپنی در پی تأسیس مجله هایی برای نشر اختصاصی آثارشان نبوده اند و پس از مدتی ایران پژوهان به شکل عمومی یا در گرایش های تخصصی، به صورتی بسیار منظم، حلقه هایی ایجاد کردند و به تبادل نظر و آراء و گفت و گو پیرامون یافته ها و تحلیل های همدیگر پرداختند. یکی از این انجمن های ایران پژوهی در سال ۲۰۰۳ در ناحیه کانسای ژاپن بنیاد گذاشته شده است. بنیادگذاران این انجمن سه تن از اساتید زبان فارسی «دانشگاه مطالعات خارجی اوساکا»ی وقت با گرایش های گونه گون پژوهشی هستند: شیگه ئوموری، بانو یوکو فوجیموتو، و شین تاکه هارا. اینان از هنگام تاسیس انجمن، تصمیم به نشر نخستین مجله اختصاصی در زمینه ایران پژوهی گرفتند که نخستین صحیفه ایران پژوهی آنان در سال ۲۰۰۵ نشر یافت. هزینه نشر این صحیفه از طرف دانشگاه محل کار این سه تن تأمین می شود. هیئت تحریریه از نیمه دهه نخست سده بیست و یکم میلادی به بعد، هر سال، یک شماره از این مجله یا صحیفه را منتشر کرده است.
کامیار عابدی در ادامه مقاله خود با عنوان « نخستین صحیفه ایران پژوهی در ژاپن» که در صفحه ۳ شماره (شماره ۳ تا ۵) جهان کتاب به چاپ رسیده است، کوشیده تا صرف نظر از آثار چندین تن از ایرانیان در این مجله، تحلیل ها، تحقیق ها، و ترجمه های ایران پژوهان ژاپنی را طبقه بندی کند و بشناساند.
به نظر می آید که در گذشت زودهنگام آراکی، و شاید عوارض مربوط به دوره ارتش سالاری ژاپن و نیز جنگ جهانی دوم، روند ایران پژوهی را در ژآپن اندکی کُند کرد.اما در همان دوره بازگشت دو جوان دیگر ژاپنی، آتسواوجی آشیکاگا و ری ایچی گامو، به میهنشان سبب شد که رشته بسیار نازک ایران پژوهی نگسلد.
بی شک، در سراسر سده بیستم میلادی، ژاپنی ها در شناسایی پژوهشی، تحلیلی و بی واسطه تمدنها، فرهنگها، زبانها و کشورهای دیگر دقت و کوشایی خاص و گاه وصف ناپذیری داشته اند. بر اساس تحقیقات، از دهه سوم سده بیستم میلادی تا پایان دهه نخست سده بعد، دست کم، ۳۸۲ ژاپنی در این حوزه آثاری را پدید آورده اند که بخشی از این آثار به شکل کتابها یا کتابچه هایی در انتشارات دانشگاهی و پژوهشگاهی یا در نشر عمومی در دسترس مخاطبان خاص و عام قرار گرفته است. علاوه بر این، سنت مجله های پژوهشی در این کشور، شاید قدیمی تر از اغلب کشورهای آسیایی، در نشر آثار ایران پژوهان ژاپنی نقش عمده ای داشته است. به نظر می آید از آغاز سده بیستم میلادی تا آغاز سده بعد، ایران پژوهان ژاپنی در پی تأسیس مجله هایی برای نشر اختصاصی آثارشان نبوده اند و پس از مدتی ایران پژوهان به شکل عمومی یا در گرایش های تخصصی، به صورتی بسیار منظم، حلقه هایی ایجاد کردند و به تبادل نظر و آراء و گفت و گو پیرامون یافته ها و تحلیل های همدیگر پرداختند. یکی از این انجمن های ایران پژوهی در سال ۲۰۰۳ در ناحیه کانسای ژاپن بنیاد گذاشته شده است. بنیادگذاران این انجمن سه تن از اساتید زبان فارسی «دانشگاه مطالعات خارجی اوساکا»ی وقت با گرایش های گونه گون پژوهشی هستند: شیگه ئوموری، بانو یوکو فوجیموتو، و شین تاکه هارا. اینان از هنگام تاسیس انجمن، تصمیم به نشر نخستین مجله اختصاصی در زمینه ایران پژوهی گرفتند که نخستین صحیفه ایران پژوهی آنان در سال ۲۰۰۵ نشر یافت. هزینه نشر این صحیفه از طرف دانشگاه محل کار این سه تن تأمین می شود. هیئت تحریریه از نیمه دهه نخست سده بیست و یکم میلادی به بعد، هر سال، یک شماره از این مجله یا صحیفه را منتشر کرده است.
کامیار عابدی در ادامه مقاله خود با عنوان « نخستین صحیفه ایران پژوهی در ژاپن» که در صفحه ۳ شماره (شماره ۳ تا ۵) جهان کتاب به چاپ رسیده است، کوشیده تا صرف نظر از آثار چندین تن از ایرانیان در این مجله، تحلیل ها، تحقیق ها، و ترجمه های ایران پژوهان ژاپنی را طبقه بندی کند و بشناساند.
معرفی نشریه از زکیه بیات