میراث مکتوب- محمد ابراهیم گوهری، فرزند ملا آقا بابا بن حسن هروی، شاعر و خوشنویس بزرگ شهر هرات است که در طول عمر پربار خود، همیشه در راستای احیای فرهنگ منقبت سرایی، منقبت نویسی و منقبت خوانی تلاش می کرد. حاصل این مجاهدت علمی و فرهنگی، سرودن شصت هزار بیت در حمد و نعت و منقبت و مصیبت اهل بیت و کتابت چند صد هزار بیت شعر در مناقب چهارده معصوم می باشد. او به منظور ترویج معارف اهل بیت، اشعار مذهبی و منقبتی را با خطی خوش کتابت می کرد و آنها را به نقاط مختلف خراسان بزرگ ارسال می نمود تا به دست مداحان و مناقب خوانان اهل بیت برسد تا بدین وسیله هم خوراک معنوی جامعه را فراهم سازد و هم این که ساحت پاک و قدسی مناقب اهل بیت را با اشعار پرمایه و حکیمانه زینت ببخشد تا اشعار سخیف و بی مایه ـ هرچند با رنگ و بوی مذهبی و ولایی ـ اجازه حضور در این وادی مقدس را نداشته باشد.
سیدرضا باقریان موحد و سید اسماعیل احمدی نژاد، مؤلفان مقاله «گوهری هروی (۱۲۵۶ ق)، شاعر، خوشنویس، کاتب قرآن، منقبت سرا» که آن را در شماره ۶۷ شهاب میراث به چاپ رسانیده اند، به منظور آشنایی مختصر با این چهره گمنام ادبیات مذهبی، زندگی نامه خودنوشت این شاعر را به همراه یکی از قصاید مشهور او که نُقل مجالس مناقب خوانان خراسان بزرگ بوده و هست، آورده اند تا فتج بابی باشد برای آشنایی با یکی از خادمان مخلص اهل بیت (علیهم السلام) فراهم گردد.
درباره شعر گوهری هروی هم باید گفت که شهرش از دلی عاشق و شیفته خاندان عصمت و طهارت برخاسته و لاجرم بر دل می نشیند. شعر او مصداق بارز هماهنگی شور و شعور در اشعار مذهبی و منقبتی است که جای خالی آن در فضای دینی و محافل منقبتی امروز به شدت خالی است.
اشعار گوهری در چند دفتر گردآوری شده است. دفترهای یکم و دوم دیوانش با نام طغیان البکاء و دفتر حسینی دربردارنده قصاید، رباعیات، مخمسات، ترکیب بندها، ترجیع بندها، مثنوی ها، موعظه ها، نصایح، مراثی و مدایح است. دفتری دیگر از این شاعر را که بدون نام مانده، می توان از مهم ترین سروده های وی دانست چرا که در آن اشعار زیادی درباره امیران افغانی و ایرانی و دیدار بادانشمندان و مردم نیز چند مرثیه آمده است. بخش دیگری از دیوان او که دربردارنده چند رباعی و شعرهای پراکنده است، جواهرالمواعظ نام دارد. از آثار دیگرش ریحان العرفاء است که حاوی پانصد غزل است. بخشی از این اثر ذریعه الرضویه نام دارد که مجموعه ای از مناقب و مراثی است. رساله سفر نامه و فهرست صادقه را نیز شاعر در سال ۱۳۰۰ ق سروده است.
سیدرضا باقریان موحد و سید اسماعیل احمدی نژاد، مؤلفان مقاله «گوهری هروی (۱۲۵۶ ق)، شاعر، خوشنویس، کاتب قرآن، منقبت سرا» که آن را در شماره ۶۷ شهاب میراث به چاپ رسانیده اند، به منظور آشنایی مختصر با این چهره گمنام ادبیات مذهبی، زندگی نامه خودنوشت این شاعر را به همراه یکی از قصاید مشهور او که نُقل مجالس مناقب خوانان خراسان بزرگ بوده و هست، آورده اند تا فتج بابی باشد برای آشنایی با یکی از خادمان مخلص اهل بیت (علیهم السلام) فراهم گردد.
درباره شعر گوهری هروی هم باید گفت که شهرش از دلی عاشق و شیفته خاندان عصمت و طهارت برخاسته و لاجرم بر دل می نشیند. شعر او مصداق بارز هماهنگی شور و شعور در اشعار مذهبی و منقبتی است که جای خالی آن در فضای دینی و محافل منقبتی امروز به شدت خالی است.
اشعار گوهری در چند دفتر گردآوری شده است. دفترهای یکم و دوم دیوانش با نام طغیان البکاء و دفتر حسینی دربردارنده قصاید، رباعیات، مخمسات، ترکیب بندها، ترجیع بندها، مثنوی ها، موعظه ها، نصایح، مراثی و مدایح است. دفتری دیگر از این شاعر را که بدون نام مانده، می توان از مهم ترین سروده های وی دانست چرا که در آن اشعار زیادی درباره امیران افغانی و ایرانی و دیدار بادانشمندان و مردم نیز چند مرثیه آمده است. بخش دیگری از دیوان او که دربردارنده چند رباعی و شعرهای پراکنده است، جواهرالمواعظ نام دارد. از آثار دیگرش ریحان العرفاء است که حاوی پانصد غزل است. بخشی از این اثر ذریعه الرضویه نام دارد که مجموعه ای از مناقب و مراثی است. رساله سفر نامه و فهرست صادقه را نیز شاعر در سال ۱۳۰۰ ق سروده است.
معرفی نشریه از زکیه بیات