پزشكي و روشهاي بهداشتي – درماني در متون كهن ايراني

ميراث مكتوب – پزشكي از ديرباز يكي از موضوعات مورد علاقه ملل گوناگون جهان بوده است، نياكان ما عقيده داشتند كه جهان مادي ، تن و شادماني، آفريده هاي خدا هستند و وظيفه ديني انسان است كه از آنها نگهداري كند و آنها را گسترش دهد و از آنها بهره گيرد و اين خود سبب بود، كه آنان در پي از بين بردن هرگونه رنج هاي بشري از جمله رنج هاي جسماني برآيند و پزشك و پزشكي را ارج نهند. كهن ترين و مهمترين آگاهي ها درباره چگونگي پزشكي و درمان بخشي در ايران باستان رادر لابه لاي متون اوستايي مي توان به دست آورد. در جاي جاي متون ديني ايرانيان پيش از اسلام، درباره بهداشت، چگونگي برخورد با نجاسات و بيماري ها سخن به ميان آمده و اين سفارشات بهداشتي در قالب داستان هاي اساطيري، ديني و تاريخي به خواننده القاء شده است . البته به غير از اوستا آنچه از نوشته هاي فارسي ميانه زردشتي در پي گذر زمان برجاي مانده است، ميراثي است جاودان و گران سنگ كه فرهنگ، انديشه ها، پنداشته ها و باورهاي كهن ايرانيان را به روشني باز مي نمايد.
اين مقاله در نظر دارد با روش توصيفي – تحليلي و بهره گيري از منابع كهن موجود پيرامون پزشكي به بررسي پزشكي و روشهاي بهداشتي – درماني در متون كهن ايراني و جايگاه اين علم در آموزه هاي زردشتي بپردازد.
متن كامل مقاله «پزشكي و روشهاي بهداشتي – درماني در متون كهن ايراني» نوشته محمد حسن بهنام فر و ناديه ابويي مهريزي كه در شماره 9 فصلنامه پژوهش در تاريخ به چاپ رسيده است در فايل پايين مطالعه كنيد.