میراث مکتوب – توجه به منابع جانبی یا فرعی در نقد و تصحیح متون كهن كاربرد ویژه ای دارد. این گونه منابع با متن تصحیح شده ارتباط هایی فرعی مانند تاریخی و محتوایی و ساختاری دارد.
تذكره الاولیای عطار همواره مانند متنی مرجع در سنت صوفیانه ایرانی منظور همگان بوده است. گزیده ها و ترجمه های گوناگون این متن در طول تاریخ نشان دهنده این واقعیت است. منظومه ولی نامه در نیمه نخست قرن نهم هجری در شهر شیراز سروده شد. این اثر ترجمه ای منظوم از تذكره الاولیای عطار است كه افزون بر جنبه های ادبی و هنری از منظر متن شناسی نیز بسیار اهمیت دارد؛ زیرا نویسنده آن گویا به نسخه یا نسخه های اصیلی از تذكره الاولیا دسترسی داشته و در نظم این مجموعه كوشیده است تااندازه ممكن به ضبط های ویژه تذكره الاولیا پایبند باشد. در این نوشته ویژگی های این منظومه تبیین و نمونه هایی از ضبط های دقیق و اصیل آن بررسی می شود؛ همچنین نویسنده با تحلیل های نسخه شناسانه می كوشد تا نقش این اثر را مانند متنی جانبی در تصحیح و گشودن برخی از مشكلات متنی تذكره الاولیا واكاوی كند.
متن کامل این مقاله نوشتۀ مجتبی مجرد که در مجلۀ متن شناسي ادب فارسي ، سال دهم، شماره 3 منتشر شده است اینجا بخوانید.