میراث مکتوب – آنچه در ادامه می‌آید بخشی از مقالۀ «غفلت از کیست؟ ملاصدرا یا دایرهالمعارف بزرگ اسلامی، یا …؟» نوشته جویا جهانبخش است. این مقاله در شماره ۲۹۶ ماهنامه جهان کتاب منتشر شده است.
یکی از دوستان ارجمند من که درس «فلسفه» خوانده است و درد «کلام» دارد، این روزها نظرم را به یک کتاب دانشگاهی جلب کرد که موضوع بسیار مهمی را بر می‌رسد:
معقولیت گزاره‌های دینی (بازخوانی نظریۀ غزالی). نویسندۀ آن آقای شهاب جعفری ندوشن این کتاب را نخست در قالب پایان نامۀ دانشگاهی خود تدوین کرده و سپس در سلسلۀ انتشارات دانشگاه امام صادق (ع) به چاپ سپرده است.
آنچه از متن کتاب تأمل‌برانگیزتر است، دیباچۀ آن است که به قلم استاد این دانشجوی محترم نوشته شده است: دکتر بیوک علیزاده؛ و گمان می‌کنم به مثابت سندی از آن چه در نظام آموزشی ما می‌رود و چگونگی مکتوبات و مطبوعاتی که در این روند زاده می‌شود – و به ویژه در مقایسه با شعار بلند و دلپسند «تربیت اسلامی – مرجعیت علمی» که بر جلد منشورات آن دانشگاه نقش بسته است، شایان درنگ و اعتنا باشد. خاصه اگر زمانی مردمانی بلندهمت و ژرف بین بخواهند تاریخ فرهنگی این سال ها را بکاوند و مقدرات فرهنگی عصر ما را بازشناسند، این دیباچه و امثال این دیباچه، ای بسا که پیشانی نوشت راستین مطبوعات دانشگاهی ما باشد.
البته مایۀ خوشوقتی – و شاید هم: نمود بدبختی! آن است که چنین سندهای فرهنگی نادر نیست؛ و چنین دیباچه‌ها که نقد حال ما اکنونیان، بل: از ما بهتران مراکز آموزشی و پژوهشی پر افتخارمان، را آینگی تواند کرد، فراوان است!
متن کامل این مقاله را بر روی فایل پایین بخوانید.