میراث مکتوب – طغرای مشهدی از شاعران و نویسندگان سدۀ یازدهم هجری است.
ولادتش در مشهد بود و در هما نجا بالید و به تحصیل ادب پرداخت . او در اوایل عهد
جهاانگیر پادشاه (1014 – 1037 ق) به هندوستان رفت (خوشگو، سفینه، ص 418 ؛ صفا 1368 : 1770 ) و در ظلّ عاطفت و عنایت شاهزاده مرادبخش بن شاه جهان به نهایت خوشوقتی ساز و برگ جمعیت به هم رسانید و همراه رکاب شاهزاده به سیاحت مملکت جنوبیه وقت خوش گذرانید. (گوپاموی، نتایج، ص 489 ؛ صدیق حسن خان، تذکره، ص 433).
طغرا شاعری خو شفکر و منشی طبیعت است و اشعارش خالی از چاشنی معنی نیست. او در اشعارش جز در پار های از موارد که «شیفته » تخلص نموده، «طغرا» تخلص می کرده است. دیوان طغرا شامل قصاید، غزلیات، قطعات، مثنویات، مفردات، ترکیب بند، ترجیع بند، مخمس و رباعیات است.
ادامه این مقاله نوشته سید رضا صداقت حسینی که در شمارۀ 60 و 61 دوماهنامه گزارش میراث منتشر شده است اینجا بخوانید.