اين تصحيح به اهتمام احمد سهيلي خوانساري در سال ۱۳۳۶ صورت گرفته كه اشكالات فراواني دارد. از جمله اشكالاتي كه به اين تصحيح وارد است، اين نكته است كه از همه نسخه هاي موجود ديوان استفاده نشده. نيز از نسخه اي كه نسخه اساس آن تصحيح بوده بكرات و بي هيچ دليل متن پژوهي عدول شده است.
در اين مقاله جوانب مختلف اين تصحيح ارزيابي شده است و در خلال آن نمايان مي شود كه تصحيح ديوان يكي از بزرگ ترين شاعران زبان فارسي تا چه اندازه از شيوه تصحيح انتقادي به دور افتاده است.
متن كامل مقاله «ضرورت تصحيح انتقادي ديوان خواجوي كرماني» نوشته حسين جلال پور كه در مجله متن شناسي ادب فارسي (سال پنجم، شماره 1، بهار 1392) به چاپ رسيده است در فايل پايين بخوانيد.
………………………………………………….
نظر کاربر: ابوطالب هروی
يكشنبه 26 آبان 1392 – 15:13
گنجینه ی ادب پارسی بسیار وسیع و پردامنه است ولی هنوز چنانکه باید ارزش و قیمت این گنجینه را به خوبی در نیافته ایم و برهان قاطع بر این ادعا وجود دیوان های متعدد مخطوط از شعرای ادوار مختلف ادبیات فارسی و عدم چاپ بسیاری دیوان های دیگری است که با چاپ نازیبا روانه ی بازار نشر شده اند و اگر چند مرکز چون میراث مکتوب و نشر سنایی نباشد در ایران عنایت خاصی به نشر دواوین ادب فرس صورت نمی گیرد. بسیاری از دیوان های شعرای هم طراز خواجو و برتر از وی محتاج تصحیح مجدد و به روز است. در ضمن تصحیح دیوان خواجو تا جایی که بنده اطلاع داریم منحصر به تصحیح سهیلی خوانساری نیست و چاپ های دیگری از دیوان خواجو با تصحیحات دیگر وجود دارد.