منظومه همایون‌نامه یکی از تواریخ منظوم به زبان فارسی است که در سده هفتم هجری توسّط حکیم زجّاجی (608 ق – زنده تا 676 ق) سروده شده است. آنچه تاكنون درباره حكیم زجّاجی در دسترس بود، اشاره به نام و یادکرد ابیاتی از او در برخی منابع موجود بود به اضافه اطّلاعات اندكی كه درباره وی در منظومه همایون‌نامه درج شده است. علی صفری آق‌قلعه، در مقاله کوتاهی که شمارۀ 72 – 73 دوماهنامۀ گزارش میراث منتشر شده، با ارائه شواهدی از متون کهن، اطلاعات تازه‌ای در باب نام و نسب او به دست داده است.
با توجه به اینکه تاكنون از نام كامل و دقیق زجّاجی آگاهی چندانی در دسترس نبوده، نویسنده با استناد به تصویر دستنویسی از جلد دوم حلیةالاولیاء و طبقات الاصفیاء اثر حافظ ابونعیم احمد بن عبدالله اصفهانی (نسخه 282 مجموعه فاضل احمد پاشا در کتابخانه کوپرولو، مورّخ 676 ق)، و با اتکا به شواهدی احتمال داده است که این دستنویس به خطّ سراینده همایون نامه کتابت شده و نام کامل وی «نصرالله بن محمّد بن عبدالكافی بن ملكداد التّبریزی» بوده است.
این مقاله را اینجا بخوانید.