رباعی‌های خیام و نظریه کمیت زمان

میراث مکتوب – در قرن حاضر، خصوصاً چند دهۀ اخیر، کتا بها و مقالات فراوانی در رابطه با رباعیات خیام به رشتۀ تحریر درآمده‌اند؛ تقریباً در تمامی این محسوس و ملموس دیده می‌شود. برداشت‌ها از رباعیاتِ خیام و بادۀ معروفش، یا مادی و ماتریال و (conflict) مقالات و کتا بها، دو تقابلِ زمینی بوده و یا عرفانی و گنوستیکی؛ دراین بین، کمتر اثری بوده که جانب اعتدال و احتیاط را نگاه دارد؛ کتاب تازه منتشر شدۀ دکتر علی
اگرچه در تقابل با گفتمان عرفانی به رشتۀ تحریر درآمده و در جس توجوی ،«رباعیهای خیام و نظریه کیمیّت زمان» تسلیمی، با عنوان در مقام حلاجی «کیمیّت زمان» از رباعیات خیام است، با این حال، به گون های نوین و بدیع، رباعیات خیام را بر اساس نظریه « تنانه » نشانه های رباعیات خیام را با بسیاری از آثار ادبی و هنری جهان نشان داده و ثابت (intertextual) و کنکاش قرار داده و رابطۀ بینامتنیت یا میان متنیِ نموده که گفتمان خیامی و خیامی گری، همیشه در نهاد بشر بوده و به اشکال و انحاء مختلف، این سرشتِ بشری، نمود و بروز یافته است. کتابِ مذکور با توجه به اینکه به طرح نظری های نوین پرداخته که بر اساس آن میتوان به تحلیل و ارزیابی بسیاری از متون پرداخت، حائز اهمیت است. البته اهمیت این کتاب دو چندان است، زیرا که نظریۀ مطرح شده، رنگ و بوی ایرانی دارد و میتواند سرمشق خوانش های مختلف درها قرار گیرد.
آنچه در بالا مطالعه کردید مقدمه مقاله رباعی های خیام و نظریه کمیت زمان است که در سال هفتم، شماره ۷۳ (پیاپی ۱۸۷)، اردیبهشت ۱۳۹۲ به چاپ رسیده است.

متن کامل این مقاله را در فایل پایین مشاهده کنید .