عمدۀ آنچه از این نوشته ها بر جای مانده مربوط به نویسندگان حنفی است که بیشتر در حوزۀ زبانی و فرهنگی ماوراءالنهر و خراسان پدید آمده‌اند. به همین دلیل این آثار را میتوان به عنوان یکی از منابع بررسی زبان و فرهنگ این مناطق مورد توجه قرار داد.
نویسندۀ این سطرها پیش از این مقاله‌ای دربارۀ یکی از این متون – یعنی صلوه مسعودی – نگاشته است و در اینجا نیز به شناسایی اثری دیگر از این شاخۀ نگارش‌های فارسی با نام حیره الفقها و خجله الفصحا پرداخته است. مبنای نگارنده در بررسی کنونی، دستنویسی از این اثر مورّخ ۸۸۰ ق در ۳۰۶ ص است که به شمارۀ ۲۶۴ در کتابخانۀ دانشگاه میشیگان نگهداری می‌شود.
ادامه مقاله «حیره الفقها و خجلت الفصحا متن فقهی نوشته ۶۹۵ ق. از علاء مفتی بخاری» نوشته علی صفری آق‌قلعه که در شماره ۵۲ – ۵۳ دوماهنامه تخصصی گزارش میراث به چاپ رسیده است را با کلیک بر روی فایل زیر مطالعه کنید.
…………………………………………………
نظر کاربر: علی یزدانی
متأسفانه میراث مکتوب مدتی است که به مانند مرکز تحقیقات زبان فارسی در پاکستان و هند آنقدر شیفته زبان فارسی شده‌اند که یادشان رفته است اینجا کشور شیعه است، فارسی گرایی به چه قیمتی؟ سراسر این سایت رو بگردیم یا در خدمت ناسیونالیسم ایرانی هست یا در خدمت اهل سنت اصلا بوی تشیع از اقای ایرانی که در سالهای نخست دغدغه اش تشیع بود دیگر استشمام نمیشود برای آقای ایرانی متأسفیم که بعد از بیست سال تلاش امروز به خدمت اهل سنت درآمده اند و به صرف فارسی گرایی و ادبیات فارسی فقه اهل سنت را دیروز صلات مسعودی و امروز هم حیره الفقها … پیشنهاد بدی نیست که حضرت آق قلعه کتاب تحفه اثنی عشری دهلوی را هم یک معرفی یا در صورت لزوم تصحیحی بفرمایند کی به کیه … البته میدانم این نوع نقدها به مذاق آقای ایرانی نمیخورد و این کامنتهای حقیقت مدار را منتشر نمیسازند! عزت زیاد، علی.