میراث مکتوب – این گونه ماندگار: یادنامۀ استاد اسماعیل رفیعیان؛ به اهتمام محمد طاهری خسروشاهی؛ زیر نظر مهدی محقق؛ تهران: مؤسسۀ مطالعات اسلامی دانشگاه تهران – دانشگاه مک گیل، 1393، 1150 صفحه.
اشاره
قطب الدین شیرازی در آغاز التحفه السعدیه، یعنی شرح کتاب قانون ابن سینا آنجا که از تمدن و بقای نوع انسانی سخن می راند می گوید هر مدینۀ فاضله ای نیازمند به چهار مزیت است: فرمانروای دادگر، پزشک ماهر، آب جاری و بازار رواج. سپس می گوید آن شهری که در آن این صفات وجود داشته باشد، مانند تبریز که بهشتی از بهشت های روی زمین است: فیها ما تشتهی الأنفس و تلذ الأعین.
استاد بی بدیل، دانشمند متخلق، مدیر امین مرحوم مغفور رفیعیان از نام آوران نیکنام عصر ما بود. مردی از آذربایجان تمدن ساز و از شهر دانش و بینش. از دودۀ پاکان و عالمان دین. در وصف همین بس که چون در دو راهی خدمت به مردم و کسب مدارج و عناوین دانشگاهی قرار می گرفت، به سائقۀ رهایی و گسست از خودبینی، اولی را برمی گزید که این انتخاب ، علیرغم اینکه به محدودیت های علمی و پژوهشی یک شخصیت فاضل دانشگاهی منجر می شود اما خود پیامی فراتر از آنچه در مراکز دانشگاهی مرسوم است دارد، از خودگذشتگی و به دریای بی کرانۀ مردم پیوستن …. (ص 33 – 34).
ادامۀ این نوشتار به قلم نیره خداداد شهری را که در شمارۀ 154 آینۀ پژوهش (سال بیست و ششم، شمارۀ چهارم، مهر و آبان 1394) منتشر شده است اینجا بخوانید.