ارزیابی جایگاه مغولان و ایرانیان در شهنشاه‌ نامه احمد تبریزی

میراث مکتوب – منظومه حماسی – تاریخی شهنشاه‌نامه، یکی از تاریخ‌های عمومی مغولان است. احمد تبریزی منظومه خود را در اواخر عصر حکومتی ایلخانان دوران مغول بر ایران سروده و به همین علت معمولاً از نقد آشکار چنگیزخانیان و مغولان سر باز زده و حتی در ظاهر، تصویری مثبت از آن ‌ها ارائه داده‌است؛ اما او در لایه‌های درونی تاریخ‌ سروده‌هایش، دلبستگی خود به ایران و ایرانیان را بروز داده ‌است و کوشیده تا به شکلی پنهان و با به کارگیری هدفمند ابزارهای زبانی و بلاغی، تصویری نقادانه از چنگیزخانیان و مغولان به‌ دست دهد و در مقابل، ایرانیان و برخی شخصیت‌های نمادین آن‌ها از جمله سلطان جلال‌الدین خوارزمشاه را با چهره ای مثبت و ستوده نشان دهد. در این مقاله با استفاده از روش تحلیل گفتمان انتقادی و بررسی فنون مختلف زبانی و بلاغی از جمله چگونگی انتخاب واژگان، تشبیهات و استعاره‌ها، استناد به گفتمان‌های مسلط و مقبول مانند تشبیه به شخصیت‌های شاهنامه فردوسی، ارتباط دادن با مذهب، مدح و نکوهش از زبان دیگران و توصیف مبالغه آمیز و معنادار نبردها در دو جبهه مغولان و ایرانیان، مفاهیم و منظورهای نهفته در لایه های پنهان ابیات شهنشاه ‌نامه و تعلق خاطر تبریزی به سرزمین و هویت ایرانی نشان داده شده است.
متن کامل مقاله «ارزیابی جایگاه مغولان و ایرانیان در شهنشاه‌نامه احمد تبریزی (بر اساس رویکرد تحلیل گفتمان انتقادی و بررسی فنون زبانی و بلاغی)» نوشته مهشید گوهری کاخکی, جواد عباسی و محمدجواد مهدوی را در شماره ۱۸۰ مجله علمی – پژوهشی جستارهای ادبی به چاپ رسیده است با کلیک بر روی گزینه دریافت فایل مطالعه کنید.