میراث مکتوب – هر شاعر بزرگی اغلب دل در گرو یک چیز دارد؛ زیبایی. حافظ نیز از این قاعده برکنار نیست. 
برخی از حافظ پژوهان بر این باورند که آنچه برای وی بیشترین اهمیت را داشته، خودِ شعر بود، نه مذهب، یا تصوف یا مبارزه اجتماعی یا … البته حاجت به گفتن نیست که حافظ به تمام این جنبه ها عنایت دارد؛ اما سخن بر سر آن است که برای وی، این همه، طفیل هستی زیبایی هستند. زیبایی به عنوان جوهر شعر، از دیرباز در بلاغت اسلامی نیز مطرح بوده است.
متن کامل این مقاله نوشتۀ مصطفی جلیلی تقویان که در تازه ترین شمارۀ دوماهنامۀ گزارش میراث (دوماهنامۀ تخصصی اطلاع رسانی در حوزۀ نقد و تصحیح متون، نسخه شناسی و ایران شناسی – دورۀ دوم، سال هشتم، شمارۀ سوم و چهارم مرداد – آبان 1393) منتشر شده است اینجا [1]بخوانید.