میراث مکتوب – قسمتی از منطقة البروج را به هنگام سؤال سؤال کننده ای یا تولد نوزادی و یا اقدام به کاری در افق شرقی طلوع می کند، طالع گویند. 
در روزگاران پیشین ستاره شناسان برای قضاوت و یا پیش بینی دربارۀ هر امری اقدام به استخراج طالع می کردند و آن را بر دوازده قسمت تقسیم می کردند و این قسمت های دوازده گانه خانه های طالع می گفتند و با مشخص کردن جایگاه سیارات در این خانه ها، برای هر امری زایچه ای تنظیم می کردند. سپس با توجه به جایگاه سیارات در برج ها و محل برج ها در خانه های طالع به نیک بختی یا شوربختی در امر مفترض حکم می کردند.
ما در این مقاله بر آنیم که در باب این امور به کندوکاو بپردازیم و بیتی چند از اشعار شاعران را توضیح دهیم.
نوشتاری که در بالا آمده است، بخشی از مقالۀ دکتر عباس ماهیار با عنوان «بررسی مفهوم «طالع» در شعر فارسی» است که در کتاب این گونه ماندگار یادنامه دکتر استاد اسماعیل رفیعیان (به کوشش محمد طاهری خسروشاهی) به چاپ رسیده است.
متن کامل این مقاله را اینجا [1] بخوانید.
کتاب این گونه ماندگار (یادنامه دکتر استاد اسماعیل رفیعیان) از سوی موسسه مطالعات اسلامی دانشگاه تهران در سال 1393 منتشر شده است.