شیخ آقابزرگ تهرانی در الذریعه پس از اختصاص مدخلی به سبع علویات مرحوم بحرانی از قصاید علویات سبع ابن ابی الحدید یاد می‌کند و چنین می‌نویسد: از جمله منظومات عزّالدین عبدالحمید بن ابی الحدید مولود ۵۸۶ می‌باشد، که در سال ۶۱۱ برای وزیر وقت مویدالدین محمد بن علقمی به نظم در اورده است.
شاعر عزالدین ابوحامد هبه‌الله بن محمد بن محمد بن محمد بن حسین بن ابی الحدید مدائنی، از علمای بزرگ و تاریخ‌نویسان معتمد است؛ در عصر دوم عباسی، که درخشان‌ترین عصر اسلامی در تألیف و تصنیف کتاب، و پربارترین عصر به لحاظ وجود شعرا، نویسندگان، ادبا، تاریخ نگاران، اهل لغت و فرهنگ نویسان و نویسندگان دائره‌المعارف است؛ ابن ابی الحدید از کسانی است که خوش درخشیده است. او فقیهی اصولی بود و در این باره تأْلیفات معروف و مشهوری دارد، همچنین متکلمی جدلی و ژرف نگر بود و مذهب اعتزال را اختیار نمود، و براساس این مذهب مجادله و مناظره و بحث و استدلال می‌کرد؛ در شرح نهج البلاغه و سایر کتب خویش، عقایدی را که به آن گرایش دارد به طور پراکنده آورده است.
از مصنفات او می‌توان به الاعتبار، انتقاد المستصغی للغزالی، الحواشی بر کتاب المفصل فی النحو، شرح محصّل امام فخرالدین رازی، شرح مشکلات الغرر ابوالحسین بصری در اصول الکلام و … اشاره کرد.
فهرست مطالب کتاب:
هفت قصیده علوی
شرح حال شاعر
فی ذکری فتح خبیر
فی ذکری فتح مکه
فی وصف علی علیه السلام
فی وقعه الجمل
فی وصف علی علیه السلام
فی مدح علی علیه السلام و وصفه
فی اوصاف علی علیه السلام
شرح فارسی مفردات قصاید علویات سبع ابن ابی الحدید معتزلی (۶۵۶-۵۸۶ هجری قمری) نگاشته غلامرضا لایقی در ۱۱۰ صفحه است که از سوی انتشارات اطلاع در تهران منتشر شده است.