میراث مکتوب – طرزی افشار را می توان بزرگترین شاعر هنجارستیز زبان فارسی دانست كه شعرش افزون بر برجستگی زبانی، در سطح قابل قبولی برخوردار از سایر وجوه عاطفی و هنری نیز هست.
حتی همین خصیصه برجسته ساز شعر طرزی كه در اشكال متنوعی به حاصل آمده است، تا به امروز به طور دقیق و علمی شناسایی و رده بندی نشده؛ چنان كه تلاش های شگرف شاعر در نظر خواص هم صرفاً به ساخت مصادر جعلی منحصر شده است و بس. طبیعی است كه زمینه ساز تحقیق حاضر عمدتاً تمهید متنی مصحح و دانشگاهی است.
از این متن تا به حال دو چاپ با عنوان تصحیح نشر یافته است. نخستین آن مربوط به حدود یك قرن پیش و دیگری به تازگی چاپ و نشر یافته كه غالباً جز تكرار مغلوط چاپ نخست و تلمباری از مطالب لاطایل نیست. در این مقاله سعی شده تا دیوان تازه چاپ طرزی به طرزی علمی و منصفانه بررسی انتقادی شود .
متن کامل این مقاله نوشتۀ سعید شفیعیون که در شمارۀ جدید آینۀ میراث (سال سيزدهم، شماره 2 (پياپی 57)) منتشر شده است اینجا [1] بخوانید.