میراث مکتوب – فارسی باستان زبانی است که در دورۀ هخامنشیان (559 تا 330 ق.م) با آن گفتگو می شد. 
تنها آثاری که از این زبان باقی مانده است، کتیبه ها و نوشته های متعلق به شاهان هخامنشی است. این نوشته ها بر روی لوحه های سنگی، گلی، سیمین و زرین، سکه ها، مهرها، نگین ها، وزنه ها و ظرف هایی چند حکاکی شده است. فارسی باستان را با خط میخی می نوشته اند و کمتر از هفتصد واژه (غیر تکراری) از آن در دست است. ردپای زبان فارسی را در کتاب اوستا، نامۀ دینی ایرانیان دوران باستان می توان یافت که با خط دیگری به غیر از خط میخی که خط اوستایی نام گرفته، نوشته شده است.
کتاب دگرخوانشی از نوشته های پهلوی به بازتاب مناسبات اجتماعی کهن در نوشته های پهلوی پرداخته است.
فهرست مطالب این کتاب به شرح زیر است:
آشفتگی در سرزمین مادری
پیشرفت در برابر وادارشدگی
سرود شهریار شکستن در ایران
فروپاشی نظم ماه پریان رانی
سخن خوشبختی
درخت خسنریک
گسترش خرد برای بی بند و باران
واژه نامۀ آشفتگی در سرزمین مادری
واژۀ نامۀ پیشرفت، در برابر وادارشدگی
واژه نامۀ سرود شهریار شکستن
واژه نامۀ فروپاشی نظم ماه پریانرانی
واژه نامۀ سخن خوشبختی
واژه نامۀ درخت خَسنَریک
واژه نامۀ گسترش خرد برای بی بند و باران
یاری نامه
این کتاب به صورت ناشر – مؤلف منتشر شده است.
حسینی: سید محمد، تقیه، الهه، دگرخوانشی از نوشته های پهلوی،246 صفحه، شمارگان: 1000 نسخه، بها: 500000 ریال، 1394.