مزد اگر می‌طلبی طاعت استاد ببر (حافظ)
سال گذشته افتخار داشتم با جمعی از استادان به تاجیکستان و سمرقند و بخارا برویم، وقتی چشمم بر سنگ سپید آرامگاه رودکی افتاد، غم به دلم نشست و این شعر رودکی را به آواز خواندم:
هیچ شادی نیست اندر این جهان
برتر از دیدار روی دوستان
ناگاه متوجه جاری شدن اشک استاد ژاله آموزگار شدم. فردای آن روز، فیلم این صحنه هزاران بازدید داشت. این‌قدر این خبر بازتاب گسترده داشت که حتی خبرنگار بی‌بی‌سی تلفن کرد تا مصاحبه کند، قبول نکردیم.
اما حادثۀ دیروز هم شگفتانۀ همایش ناظم‌الملک مرندی یکانلو در تبریز بود. وقتی عباس عراقچی و رئیس دانشگاه تبریز و استاندار، کنار بنده و عبدالرسول خیراندیش نشستند، دکتر خیراندیش گفت: آقای عراقچی سه ترم شاگرد من بود. گفتم لابد الان متوجه حضور شما نشد، یا به دلیل اشتغالات، شما را بجا نیاورد. رو کردم و به دکتر عراقچی گفتم: کنار بنده دکتر خیراندیش استاد شما نشسته‌اند. ایشان بلافاصله در حال نشسته دست داد و احوال‌پرسی کرد. پایان همایش زمان رونمایی کتاب‌ها و اهدای تندیس همایش رسید. بنده و دکتر خیراندیش و دکتر نصرالله صالحی را فراخواندند و روی صحنه، مجال روبوسی و سپس دست‌‌بوسی دکتر عراقچی با استاد خودش دکتر خیراندیش رخ‌نمود و دست‌افشانی ممتد حاضران فضای تالار دانشگاه تبریز را دقایقی طنین‌افکن و عطرآگین کرد و اتفاقی دلپذیر، حسن ختام این همایش ملی شد و شنیدم تاکنون این تابلوی کم‌نظیر احترام شاگرد به استاد و ابراز فروتنی یک وزیر به آموزگار خود، بیش از یک میلیون بازدید داشته است. الان که دیدم شبکه الجزیره این صحنۀ تاریخی را بازنشر کرده، خستگی سختی‌ها و نامهربانی‌ها و بدعهدی‌ها … از تنم -به عنوان کسی که مسئولیت این همایش بزرگ و غرورآفرین را داشتم- بدر رفت. در بارۀ این همایش و استادان نامداری که از شهرهای مختلف شرف حضور یافته بودند، و در تبریز و مرند از تمامیت ارضی ایران و هویت تاریخی و یکی از مفاخر بی‌مانند آذربایجان، سخن گفتند و میرزا محبعلی‌خان ناظم‌الملک مرندی یکانلو این ایرانی میهن‌دوست گمنام را به مردم ایران و بخصوص آذربایجان معرفی کردند، به تفصیل خواهم نوشت.
اکبر ایرانی
مدیرعامل مؤسسۀ پژوهشی میراث مکتوب