میراث مکتوب- ابوالحسن اتابکی، دکترای تاریخ از کشف کوچکترین سنگ‌نوشته باستانی با قدمت ۱۶۰۰ ساله در استان فارس خبر داد که در «اواخر دوره ساسانی» بر دیواره صخره‌های دشت مرودشت به نگارش در آمده است.
به گفته این پژوهشگر این سنگ نوشته شگفت‌انگیز یکی از شاهکارهای هنر ناب ایرانی در دوره ساسانی است که در ابعاد بسیار کوچک ۴×۷ سانتی متر (به اندازه تقریبی یک قوطی کبریت) ترسیم شده و با ابزاری به قطر ۵/. میلیمتر (۲۵ گیج) نگاشته شده است.
اتابکی بیان کرد بی شک کشف چنین آثار ارزشمندی در حوزه میراث فرهنگی می‌تواند به نماد هویتی یک کشور تبدیل شود که زمینه جذب گردشگر و توریسم را در آینده فراهم آورد اما در حال حاضر با وجود ضعف ساختاری و مدیریتی که در وزارت میراث فرهنگی و به‌ویژه میراث فرهنگی فارس وجود دارد این موضوع تنها یک آرزوی دست نیافتنی است.
نجمه ابراهیمی دیگر پژوهشگر تاریخی گفت: این کتیبه در ۹ سطر به خط پهلوی کتابی و فارسی میانه به کتابت در آمده که دو سطر نخست آن بوسیله رسوبات صخره‌ای پوشیده شده است. این سنگ نبشته که بوسیله یکی از اهالی شهر استخر به نگارش در آمده، شامل یک «متن دینی» با محتوای اعمال نیک(کرفه) و گناه(winah) و همچنین ویژگی‌های کرفه بزرگ در مذهب دوره ساسانی است که از سوی اتابکی مورد خوانش و مطالعه قرار گرفته و به‌زودی در نشریات علمی به چاپ خواهد رسید.
ابراهیمی همچنین گفت: سنجش کرفه (ثواب) و گناه به دلیل باور به دنیای پس از مرگ و جاودانگی روان، همواره در طول دوره ساسانی و در سنگ نوشته‌ها و متون مذهبی پس از آن مورد توجه قرار گرفته است. از این رو در سنگ نوشته‌های «کرتیر»، موبد اوایل دوره ساسانی و کتاب‌های دینی زرتشتی چون «بندهش»، «وندیداد»، «ارداویراف نامه»، «روایت داراب هرمزدیار»، «مینوی خرد»، «دادستان دینی»، «شایست ناشایست»، «روایت امید اشو وهیشتان»، «مادیان هزار دادستان»، «صدر نثر»، «دینکرد» و بسیاری از متون دیگر به تفسیر درباره این موضوع سخن روا داشته شده و برآیند آن چنین است که روان پارسایان و پرهیزکاران دارای کرفه (اعمال نیک) در بهشت پاداش می‌یابند و روان گناهکاران در دوزخ برای پاک شدن گناهشان، پادفره (کیفر) می‌بینند.
[1]
منبع: ایبنا