میراث مکتوب- توقف عزتمندانۀ جنگ تحمیلی صهیونیستی امریکایی، سودای صلح تحمیلی را از سر آغازکنندگان آن ربود و از ذهن ناپاکشان زدود. به قول اهالی فوتبال، ایران لحظاتی قبل از آتش‌بس توپ طلایی را زد و برگ برنده را در کارنامۀ خود دریافت کرد.
اشکالات و راهکارها:
۱ـ حال وقت آن است که ایران، نقاظ ضعف دفاعی خود را هرچه سریعتر و به هر قیمتی واکاوی و مرتفع کند. مثلاً اگر ما چند خلبان اسرائیلی را اسیر و در صفحۀ تلویزیون ایران نمایش می‌دادیم، در روحیۀ دیگر خلبانان اثر می‌کرد و حتماً به خطوط و حدود و پدافندها نزدیک نمی‌شدند.
۲ـ اگر دوقطبی دولت ملت نبود، این همه خائن و جاسوس و ریز‌پرنده‌ساز در شهرها مجال حضور و ظهور نمی‌یافتند. وقت آن است که حاکمان و مسئولان کشور، از این واقعۀ تلخ درس بگیرند و فاصله‌ها را کم کنند. حیف که فقط در این هفته پس از سال‌ها، صدای زنده‌یاد شجریان پخش شد و البته جناب معین هنرمند خارج‌نشین که سالهاست در حسرت آمدن به ایران و بخصوص اصفهان است و عجیب‌تر اینکه خانم مجری یکی از برنامه‌های تلویزیونی اخیراً گفت: دیگر آخوند و غیرآخوند، بی‌حجاب و باحجاب نداریم و همه برای حفظ ایران یکصدا می‌شویم!
۳ـ این رفتارهای دوگانه، فرصت‌طلبانه و خشم‌افروزانه به تقویت این جدایی‌ها و گسل اجتماعی دامن می‌زند.
۴ـ این آتش‌بس یا پیروزی نظامی نه از سر برتری تسلیحاتی بود که اصلا برابری نداشتیم که از سر غرور ملی، میهن‌دوستانه و عزت و توکل دینی فرماندهان و مردم ایران بود. این جنگ برخلاف جنگ تحمیلی صدام، دفاع از وطن بیشتر تجلی داشت تا دفاع از انقلاب و اسلام. همه گروه‌ها، اقوام، جناح‌های سیاسی، بسیاری از مخالفان سیاسی ساکن خارج حتی طرف‌های گفت‌و‌گو با بی‌بی‌سی، بر حفظ وطن یکصدا بودند و می‌گفتند اگر حمله زمینی شود به ایران خواهند آمد. باید قدر این همدلی را دانست. افسوس که صدا و سیما مانند گذشته بر طبل تک‌صدایی کوبید و فقط طرفداران جناح پایداری و معدودی اصلاح‌طلب را آورد. فرصت خوبی بود تا مخالفان سیاسی هم دعوت می‌شدند چه حضوری و چه تلفنی که نشدند و من ندیدم.
۵ـ سرمایه‌های اجتماعی، افکار عمومی، همۀ طبقات فکری و سیاسی حاضرند برای وطن جان بدهند و این دوهفته شاهد این همدلی و همزبانی بودیم. در این دوهفته ما ندیدیم کسی بر طبل نقار و تفرقۀ قومی بکوبد و از تبعیض موهوم و تقبیح مرکزگرایی دم بزند و لزوم توجه به تکثر قومی را تکرار کند. همه اقوام ایرانی عشق خود و وفا و تعهد خویش را به ایران به هر طریقی نشان دادند. اگرچه برخی روبه‌صفتان، ریاکارانه در صفحات شخصی می‌نوشتند که ما حاضریم برای حفظ ایران و هویت و زبان! خود به میدان بیاییم. البته زمان رسوایی اینان هم خواهد رسید.
این‌ها اشکالاتی است که اگر چاره‌اندیشی نشود، فاصله‌ها بیشتر می‌شود و راه پیشرفت و تعالی کشور مسیر ناهمواری را طی خواهد کرد.
اکبر ایرانی
مدیرعامل مؤسسۀ پژوهشی میراث مکتوب
سه‌شنبه 3 تیرماه 1404