میراث مکتوب- حسین برقعی رضوی در مقالۀ «از ابن‌بیطار تا بیطار» به نقد مدخل رازی در کتاب «تاریخ دامپزشکی و پزشکی ایران» تألیف حسن تاجبخش، پرداخته است.
وی انتقاد از تاجبخش را از ابتدای مقاله و ضمن اشاره به ماجرای رونمایی از متن پزشکی کهنی تألیف قرن ششم که به تصحیح تاجبخش سال‌ها پیش منتشر شده، آغاز کرده است.
وی سپس با اشاره به انس و الفتش با آثار جرجانی، از اصیل نبودن تاریخ بسیاری از نسخه‌های موجود از آثار وی، کوشش‌های خود برای تصحیح الاغراض الطبیه، نقدش بر تصحیح ذخیرۀ خوارزمشاهی با تصحیح محمدرضا محرری و مقدمۀ علی‌اکبر ولایتی اشاره‌وار سخنانی گفته و بر ضرورت نقادی تصحیحات و ترجمه‌های ارائه شده از متون کهن تأکید کرده است.
وی سپس با اظهار تأسف از اینکه کتاب دوجلدی تاریخ دامپزشکی و پزشکی ایران تألیف حسن تاجبخش به عنوان منبع آزمون ورودی کارشناسی ارشد در نظر گرفته شده است، داده‌های نادرست این کتاب را مایۀ گمراهی دانشجویان دانسته است.
وی در همین ارتباط می‌نویسد: «در روند معرفی درسنامۀ تاریخ طب برای آزمون یا تدریس، آثار ارزشمندى همچون تاريخ طبّ اسلامى ادوارد براون يا تاريخ پزشكى ايران و سرزمين‌هاى خلافت شرقى سيريل الگود ناديده گرفته شده‌اند. اگر هم قرار بود كتابى بومى‌نويس بوده باشد بى‌ترديد به جز مجموعه دو جلدى تاريخ طب در ايران محمود نجم‌آبادى، حتّى مطرح الانظار فيلسوف‌الدوله و اجزاى پزشكى نامه دانشوران ناصرى و طبّ اسلامى مانفرد اولمان با همه مختصربودگى‌اش از جنبه صحّت و دقّت علمى بر كتاب دو جلدی تاریخ کنونی تاجبخش رجحان آشكارا دارد».
وی در ادامۀ مقاله، فهرستوار برخى لغزش‌هاى پديد آمده در بخش رازى‌پژوهى کتاب تاریخ دامپزشکی و پزشکی ایران را بیان کرده است.
برای مطالعۀ متن کامل مقاله کلیک کنید. [1]