میراث مکتوب- ابوسعد محمّد بن اسحاق بن المطهر، معروف به قاضى نظام‌الدين اصفهانى، دانشمند و شاعر ذولسانين اصفهان در قرن هفتم هجرى، و ستايشگر خاندان سرشناس جوينى است. وى به تقريب در اوايل قرن هفتم هجرى متولّد شده، و به يقين پيش از سال 631ق و تا سال 681ق در قيد حيات بوده است. خاندان قاضى همه اهل علم و تعليم بودهاند و «قضاء» منصب خانوادگى اوست، چنان كه او خود، قاضى القضاة اصفهان بوده است.
نگارندگان مقالۀ «غدیریۀ قاضی نظام‌الدین اصفهانی»، در مقالۀ خود، پس از مقدمهاى كوتاه در شرح زندگى و آثار قاضی نظام‌الدين اصفهانی، قصيدۀ نونيۀ او در ستايش امام علی(ع) را با استناد به دستنويسهای آثارِ او، گزارده و بر اساس سنت تصحيح نسخ خطی، به بررسی اختلاف نسخ و سپس، تحليل ساختار قصيده و شرح و ترجمۀ يکايک ابيات آن پرداخته‌اند.
از مهم‌ترين نتايج اين پژوهش، که با روش توصيفی ـ تحليلی، توسط سید کمال موسوی و سیدمحمدرضا ابن الرسول انجام گرفته، این است که قاضی نظام‌الدين در اين سروده به‌عنوان عالِمی شيعی ظاهر می‌شود و مناقبی از اميرمؤمنان(ع) را نقل می‌کند که تنها در متون شيعه مذکور است.
متن کامل مقاله را که در شمارۀ 62 دوفصلنامۀ آینۀ میراث (بهار و تابستان 1397) به چاپ رسیده از اینجا [1] دریافت کنید.
دیگر مقالات این شمارۀ آینۀ میراث را نیز می‌توانید در اینجا [2] ببینید.
