میراث مکتوب – بخشی از میراث کهن فارسی را باید در متونی یافت که ایرانیان در قرون نخستین اسلامی به زبان عربی نوشته‌اند.
از آنجا که در برخی از این متون، اشعار و امثال و عبارات فارسی متداول در آن دوران ذکر و به عربی ترجمه شده است، می‌توان از آن‌ها به عنوان منابعی کهن و اصیل برای شناخت بخشی از ادبیات فارسی بهره برد. ما در این نوشته کوشیده‌ایم چند بیت کهن فارسی را که در کتاب دمیۀ القصر و عصرۀ اهل العصر اثر علی بن حسن باخرزی (م. ۴۶۷ ق.) آمده و به عربی نیز ترجمه شده است با توجه به دو دست‌نویس مجلس و پاریس و ترجمۀ عربی آن‌ها تصحیح کنیم. برخی از این ابیات در متون فارسی ذکر شده اما چون دست‌نویس‌های فارسی آن بسیار متأخر است، از تحریف و تصحیف مصون نمانده است. برخی دیگر از ابیات نیز اصلاً در متون فارسی ذکر نشده و از این حیث بسیار ارزشمند است.
متن کامل این مقاله نوشتۀ مجتبی مجرد که در نشریۀ جستارهای ادبی (سال ۴۹، شماره ۱۹۴،(۱۳۹۵) منتشر شده است اینجا [1] بخوانید.