میراث مکتوب – در شمارۀ بهار فصلنامۀ دریچه مقاله ای از دانشمند گرامی، جناب جویا جهانبخش، در باب معنای مصراع ثانی بیتی از مؤخرۀ شاهنامه خواندم و به حسن سلیقه و دقت نظر و حدت ذهن آن دوست دانشمند آفرین گفتم.
این بیت در آخر شاهنامه، ضمن شکایت فردوسی از بزرگان و فضلایی که شاهنامه اش را استنساخ می کرده اند و بجز تمجید و تحسین چیزی به او نمی داده اند، آمده است. نص بیت مورد نظر با دو بیت ماقبل آن به قرار زیر است:
بزرگان و با دانش آزادگان/ نبشستند یکسر همه رایگان
نشسته نظاره من از دورشان/ تو گفتی بُدَم پیش، مزدورشان
جز احسنت از ایشان نبد بهره ام/ بکفت اندر احسنتشان زهره ام
(خالقی، هشتم – 879/ 486: 881)
متن کامل این مقاله نوشتۀ دکتر محمود امیدسالار که در شمارۀ 44 دریچه منتشر شده است اینجا [1]بخوانید.