میراث مکتوب – نام عزیز «غلامرضا طاهر» را نخست بار در بهار 1387 شنیدم؛ در روزهای حسرت انگیز و بی بازگشتی که افتخار شاگردی دکتر مهدی نوریان را در دانشگاه اصفهان داشتم…. یادم هست و یادم نیست ! نشستی بودیم در کلاسی که روشنای دلچسب خورشید بهاری از روزنش به درون می افتاد و جادوی اردیبهشت، زمان را در آن وسعت گم می کرد.
متن کامل این مقاله به قلم دکتر گلپر نصری که شمارۀ 44 فصلنامۀ دریچه منتشر شده است اینجا [1] بخوانید.