میراث مکتوب – منوچهر، پسر جوان‌جم، موبدان موبد پارس و کرمان در سدۀ سوم هجری، در پاسخ به بدعت برادرش زادسپرم، موبدان موبد سیرجان، در باب آیین تطهیر برشنوم، سه نامه به فارسی میانه به مردم سیرجان و زادسپرم و بهدینان ایران نوشت که مجموعۀ آنها موسوم به نامه‌های منوچهر است.
منوچهر که خود صریحاً اذعان می‌کند در نویسندگی مهارت ندارد، علاوه بر عدول از قواعد صرفی و نحوی فارسی میانه، و نیز واژه‌سازی بی‌قاعده، واژه‌ها و اصطلاحات دینی و فقهی متعددی را در این نامه‌ها به کار برده که فهم متن را دشوارتر ساخته‌اند. بااینهمه، شناسایی این واژه‌ها به غنای گنجینۀ واژگان فارسی میانه می‌افزاید. در این نوشتار دو واژۀ نشان‌شناسی و مسلمان با تکیه بر شواهد آنها از نامه‌های منوچهر بررسی شده‌اند.
متن کامل این مقاله نوشتۀ عسکر بهرامی که در مجلۀ زبان و گویش های ایرانی (زبان‌ها و گویش‌های ایرانی – دورۀ جدید، شمارۀ ششم، شهریور ۱۳۹۵) منتشر شده است اینجا [1] بخوانید.